ขอทาน ปัญหาสังคมที่ชินตา

ปัญหาขอทานที่มีอยู่ทั่วไป ซึ่งใครหลายๆคนก็พบเจอกันอยู่เป็นประจำ ไม่ว่าจะเป็นสะพานลอย ข้างถนน ตามตลาดนัด หรือย่านที่มีผู้คนพลุกพล่านต่างๆ ปัญหานี้เป็นปัญหาที่มีมานาน โดยนับวันจะมีมากขึ้น ขอทานมีหลายประเภท ไม่ว่าจะเป็นขอนทานเด็ก หรือคนพิการ ซึ่งสังคมไทยเห็นแล้วเป็นเรื่องที่น่าสงสาร น่าช่วยเหลือ แต่การช่วยเหลือโดยการให้เงินไปไม่กี่บาท ไม่ใช่เป็นการแก้ปัญหาที่ตรงเหตุมากนัก กลับเป็นการสนับสนุนให้มีการขอทานมากขึ้น ในทางกลับกันทางภาครัฐควรเล็งเห็นถึงความสำคัญในการแก้ไขปัญหานี้ โดยต้องอาศัยความร่วมมือกันในทุกภาคส่วน เพื่อช่วยลดหรือขจัดปัญหาขอทานให้หมดไปจากสังคมไทย
ในสัปดาห์ที่ผ่านมาฉันได้มีโอกาสไปเดินตลาดนัดแถวมหาวิทยาลัย ฉันได้เจอขอทานที่พิการ ขอทานคนนี้นอนคลานกับพื้นและมีเด็กผู้ชายเดินตามมาด้วย ซึ่งฉันเห็นแล้วรู้สึกสงสารมาก ทำให้ฉันคิดทันทีว่า นี่หรือคือสังคมไทย ทำไมผู้ใหญ่ที่มีหน้าที่ดูแลบ้านเมืองกลับปล่อยและละเลยต่อปัญหานี้ ไม่ยอมคิดแก้ไขปัญหาอย่างจริงจัง และฉันก็คิดต่อไปว่าเด็กคนนั้นได้เรียนหนังสือหรือเปล่า พวกเขามีความเป็นอยู่อย่างไร ในสายตาฉันมองแล้วรู้สึกสงสาร แล้วก็ฉันคิดว่าคนเดินผ่านไปผ่านมาก็คิดเช่นเดียวกับฉัน แต่จะให้ทำอย่างไรได้ประชาชนอย่างพวกเราก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ นอกจากจะบริจาคให้ไปคนละไม่กี่บาท การขอทานนี้อาจจะเป็นทางเลือกสุดท้ายสำหรับพวกเขาก็เป็นได้ใครจะรู้ในเมื่อคนเราหมดหนทางทำกินแล้ว พวกเขายากจน ไม่มีอาชีพ ไม่มีการศึกษา อยู่ในสังคมที่มีแต่การแข่งขัน การขอทานจึงเป็นสิ่งที่พวกเขาเลือกในการหาเงินเพื่อปะทังชีวิตไปวันๆโดยการอาศัยความสงสารจากผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ในความคิดของฉันอาจเป็นความคิดที่มองโลกในด้านเดียว แต่ในทางกลับกันพวกขอทานอาจจะมาหลอกเราด้วยวิธีการต่างๆเพื่อทำให้เราเกิดความสงสาร เพราะการขอทานเป็นงานที่สบายนั่งขอเฉยๆก็มีเงินแล้ว แต่อย่างไรก็ตามปัญหาการขอทานคือปัญหาที่น่าคิดของคนไทย ว่ามีสาเหตุใดบ้าง มีปัจจัยใดบ้าง ที่ทำให้มีขอทานและมีแนวโน้มในการแก้ไขปัญหานี้อย่างไร โดยอาศัยความร่วมมือจากทุกภาคส่วนอย่างจริงจัง
และสุดท้ายนี้ความคิดส่วนตัวของฉันคิดว่าปัญหาขอทานในสังคมเรา เป็นปัญหาที่แสดงถึงผลของการพัฒนาสังคมและเศรษฐกิจที่ไม่มีความสมดุล ทำให้เกิดความแตกต่างระหว่างคนรวย คนจน แบ่งชนชั้น กลายเป็นสังคมที่แข่งขันกันเพื่อความอยู่รอด และในท้ายที่สุดแล้วเมื่อใครไม่สามารถดำรงอยู่ได้กับการแข่งขันทางสังคมก็จะเป็นผู้แพ้ และผลพวงเหล่านี้ทำให้เกิดความยากจนเกิดปัญหาขอทานตามมา

มากราบคอนกรีตริมถนน

ค้อมให้ตีนคนเต็มที่

มายอมให้เหยียดย่ำยี

ว่าสิ่งบัดสีสังคม

มาอยู่ให้เห็นเป็นสัตว์

กาลีวิบัติสั่งสม

เป็นสิ่งเปื่อยเน่าโสมม

เหม็นแก่เทวดมเทวดา

ยามมือไหว้ของอหงิก

เหมือนขันอยากพลิกคว่ำหน้า

อายหมื่นอายแสนสายตา

ของผู้ผ่านมาผ่านไป

สมเพชแก่ผู้ผ่านพบ

ภาพเหมือนซากศพสั่นไหว

ท่ามดงผู้ดีมีใคร

จักมาเขาใจขอทาน

บ้านนี้เมืองนี้ประเทศนี้

กราบสีกากีสีทหาร

ไหว้เครื่องแบบราชการ

อำนาจบันดาลบูชา

ยิ่งรวยยิ่งเทอดสูงแสน

ยากจนเหยียบแบน-ขี้ข้า

สวรรค์วิมานมารยา

นรกตำตาเต็มเมือง

ขอทานการไหว้ไร้ผล

อยู่เป็นเศษคนต่อเนื่อง

ปลดฝันลงเผาเปล่าเปลือง

ลากร่างซีดเหลืองวันวัน

ที่มาของกลอน : เรื่อง ขอทาน แต่งโดย กานติ ณ ศรัทธา

จากหนังสือ รวมบทกวีท่ามกลางยุคสมัยขวัญใจเจ้า หน้า 30-31พิมพ์ครั้งแรก 2532 สำนักพิมพ์ ต้นอ้อ

ที่มาของภาพ : http://www.thaidphoto.com/ และ

www.tddf.or.th/tddf/newsroom/det...D0004446